Passie voor interieur

De liefde voor binnenhuisarchitectuur is mij al jong bijgebracht. Mijn ouders hadden een meubelzaak tot de jaren ’70. Mijn vader was heel modern; hij verkocht Pastoe meubelen en stoelen gebaseerd op de ontwerpen van Charles Eames. Toen waren die heel modern en nu zijn ze weer helemaal trendy. Achter de winkel was de stoffeerderij en stond er een kapokmolen. In de zaak werden nog zelf matrassen gemaakt en kussens voor zitbanken. Allemaal van kapok en vakkundig gestoffeerd. Later werd alles gemaakt met polyether. De wollen dekens die er werden verkocht, waren vanzelfsprekend van Aabee. Er werd veel over woninginrichting gesproken bij ons thuis. Ook de passie voor kleur heb ik toen meegekregen. Qua smaak was ik het trouwens lang niet altijd eens met mijn ouders. Ik wilde een warme meer klassieke sfeer, bij ons thuis was het interieur strak en modern. Een bank om lekker als puber op te hangen kregen we pas heel laat. Geen wonder dat ik nu een heerlijke loungebank thuis heb staan.

Verhuizen…

Als je succesvol wil zijn, is één van de belangrijkste voorwaarde – volgens mij – een veilige plek waar je je thuis voelt. Voor mij is dat dit huis. Sinds ik het ouderlijk huis verliet op mijn 16e ben ik vaak verhuisd in binnen- en buitenland. Teveel plekken om op te noemen. 

Meestal werd mijn vader opgetrommeld om te helpen met klussen en verhuizen. Had hij nog geleefd, dan had hij hoofdschuddend gegrijnsd over de verhuiswoede van zijn dochter en een aantal leuke anekdotes kunnen ophalen. Mijn onlangs overleden ome Nico hielp mee als er hier in de buurt geklust en verhuisd moest worden. Samen met mijn vader hebben ze van vele kamers, appartementen en huizen een thuis gemaakt.  

Wat een verandering: Links het pand in 2011 toen de renovatie net was begonnen. Rechts zoals het nu is. Ben zo trots op mijn stokrozen.

Kan ik dat wel?

Toen mijn vader in 2010 overleed, erfde ik zijn huis. Aanvankelijk wilde ik het bewoonbaar maken en doorverkopen. De laatste jaren waren moeilijk en het huis herinnerde me teveel aan die moeilijke tijden. Echter, toen het hele huis was gestript, begon ik de mogelijkheden te zien, aangemoedigd door vrienden en experts. Ik vond het vreselijk eng. 

Als ik naar BBC-programma’s keek zoals “Homes Under The Hammer” en “Grand Designs”, na het overlijden van Pa, dacht ik: “Als zij het kunnen, kan ik het toch ook?” Maar hoe? Ik weet nog goed dat ik op 5 november 2010 – na veel telefoontjes gepleegd te hebben met vragen om advies – de knoop doorhakte om het huis te laten renoveren om er te gaan wonen. 

Pas veel later besefte ik dat dit het besluit was dat mijn leven voorgoed en positief zou veranderen. 

Asbest en nog een paar dingetjes

De renovatie duurde een jaar en het reservebedrag dat was opgenomen in het budget verdween al in het begin van de werkzaamheden als sneeuw voor de zon. Het verwijderen van het asbest kostte veel meer dan wij hadden berekend. 

Oeps… Die eternit plaatjes van Pa die hij her en der plaatste, vonden we op veel meer plekken terug dan ik ooit had kunnen vermoeden. Na een jaar renoveren ben ik samen met Balou (mijn bouvier die in augustus 2014 is overleden) verhuisd. 

Niet dat de renovatie toen klaar was. Het was nog wel kamperen. Maar… ik was verhuisd en dat was het belangrijkste. Ik kon niet langer wachten. En het huis werd alleen maar beter. 

Grijp die kans

Een aantal jaren later verloor ik mijn baan door een reorganisatie. De renovatie van mijn huis had me zoveel zelfvertrouwen gegeven dat ik het aandurfde om als ZZP’er verder te gaan. Mijn ziekte gooide sinds eind vorig jaar wat roet in het eten. Zodra ik genoeg ben hersteld, ga ik daarmee verder.

En als jullie mijn blog al een tijdje volgen, kennen jullie mijn passies al voor ICT en kleur en hebben jullie al wat kunnen lezen hoe ik met mijn ziekte ben omgegaan. 

Nu grijp ik weer een kans. Een kans om te bloggen over mijn smaak voor binnenhuisarchitectuur. Dat was weer zo’n leermoment. Als je ziek bent, ga je nadenken. En ik ging over de toekomst nadenken en mezelf afvragen of ik nog op de goede weg was met alles waar ik mee bezig was voordat ik ziek werd. Grotendeels wel. Alleen ga ik de prioriteiten anders stellen. Dat heeft ook te maken met de mogelijkheid dat de ziekte terug kan komen en ik wil dan zoveel mogelijk blijven doen wat ik leuk vind. Dat is dus bloggen.

Thuiswerk-inspiratie-plekjes

Mijn huis is mijn thuis. Het is ook mijn werkplek. Een werkplek moet inspireren. Daar heb ik rekening mee gehouden toen ik mijn huis liet renoveren. Op iedere verdieping heb ik plekken gemaakt waar ik inspirerend kan werken. 

Gezellige plekken. De ene keer werk ik graag beneden zodat ik wat contact heb met de straat. Of ik werk op de eerste verdieping en als ik me echt goed moet concentreren en niet gestoord wil worden, werk ik op de bovenste verdieping. Mocht ik – bij hoge uitzondering – thuis geen inspiratie krijgen, kan ik altijd bij leuke restaurants in de buurt inspirerend werken.

Het huis, mijn thuis, is belangrijk. Als je een heerlijke plek hebt waar het goed toeven is, werkt het zeer inspirerend om vanuit huis te werken. Het huis past als een warme deken. En zelfs tijdens mijn ziekte en nu tijdens mijn herstel, komen de muren niet op me af. 

Het huis is geworden wat ik wilde. Niet alleen een thuis voor mezelf, maar een huis waar vrienden en familie zich ook thuis voelen en vaak op bezoek komen. 

In juli 2014 heb ik ook meegedaan aan “Gluren” tijdens festival Onderstroom. In 3 dagen kreeg ik 750 mensen over de vloer die allemaal een paar minuten beneden mochten rondkijken. Het was een groot succes! Het is een huis, maar nog veel meer een warm, gezellig en inspirerend thuis.